Την Αθήνα μέσα από τα τραγούδια του Άλκη Αλκαίου τη γνώρισα.
Πολύ πριν την περπατήσω. Θυμάμαι το βράδυ πριν κατέβω για πρώτη φορά να ακούω
ξανά και ξανά το δίσκο «Η αγάπη είναι ζάλη» και να φαντάζομαι την Πειραιώς του
«Είπαμε να μη χαθούμε». Ακόμη έχω στη μνήμη μου τη φανταστική εκείνη Πειραιώς
που καμία σχέση δεν είχε τελικά με την πραγματικότητα. Και όταν έφτασα στην
Αθήνα, χάιδευα –θυμάμαι– με το βλέμμα μου τα οικεία τοπωνύμια: Πατησίων,
Ομόνοια, Βικτώρια, Μετς, Παγκράτι, Πλατεία Ασωμάτων. Τότε η Αθήνα έμοιαζε να
βρίσκεται στην άλλη άκρη της γης, πολύ μακριά από την πραγματικότητά μου.
Με το πέρασμα των χρόνων άρχισα να κατεβαίνω όλο και πιο
συχνά –ή καλύτερα– όλο και πιο εύκολα. Περπάτησα –ελάχιστα, ομολογώ– την πόλη,
πρώτα με φίλους κι αργότερα μόνη. Αργότερα φιλοξένησε στους δρόμους της και μια
ερωτική μου παραζάλη. Άρχισα δηλαδή να δημιουργώ τις δικές μου αναμνήσεις, να
ζω στους δρόμους της στιγμές συμπυκνωμένης ζωής. Και η Αθήνα έμοιαζε να
πλησιάζει σιγά-σιγά στην πραγματικότητά μου.
Παρ’ όλα αυτά ξέρω ότι η Αθήνα ποτέ δεν θα γίνει δικός μου
τόπος. Γιατί δεν θα πάψω ποτέ να την αντικρύζω με φίλτρο τα τραγούδια εκείνα·
και πάντα ένα μέρος της θα ανήκει στο χώρο του φαντασιακού. «Η εποχή της
φωτιάς» –που τόσο νοσταλγώ κι ας μην έζησα– θα αναβιώνει πάντα καθώς θα
περπατάω τη Στουρνάρη. Η Σταδίου κι η Πειραιώς ποτέ δεν θα ‘ναι δύο απλοί δρόμοι,
αλλά τόπος συνάντησης δύο παλιών συναγωνιστών που δεν τους ενώνει πλέον τίποτα.
Όταν θα ανεβαίνω την Πατησίων, πάντα θα ψάχνω εκείνη την κάθετή της, την
Παραμυθιού, και στη Βερανζέρου πάντα θα αναζητώ τα ίχνη που άφησαν πίσω τους
κάτι ναυαγισμένα όνειρα. Όταν θα τριγυρίζω στην Ομόνοια θα σιγοτραγουδάω τη
«Σκακιέρα», ενώ η Βικτώρια –όχι πλατεία Βικτωρίας, Βικτώρια – πάντα θα είναι ένας
τόπος νυχτερινής περιπλάνησης κι αναζήτησης - ένα σκοτεινό μπαρ μία κρύα και
υγρή ανοιξιάτικη νύχτα. Γι’ αυτό, Βικτώρια και πογκρόμ είναι για μένα δύο
λέξεις αλληλοαναιρούμενες. Γιατί η δική μου Βικτώρια –και πολλών άλλων ευτυχώς–
μόνο με την αλληλεγγύη μπορεί να συνυπάρξει.
Γιατί –στο κάτω-κάτω– κάπου στην Αθήνα υπάρχει ένας τοίχος
που γράφει "είμαστε όλοι μετανάστες"».
