Σταθμοί.

Είμαι στο σταθμό περιμένοντας το λεωφορείο και σκέφτομαι. Σταθμοί. Λεωφορεία και τρένα. Ταξίδια που αρχίζουν και τελειώνουν. Άνθρωποι. Αναρωτιέμαι ποια ιστορία να κρύβει ο καθένας τους. Σμιξίματα, αποχαιρετισμοί, ανυπομονησία και δάκρυα, χαράς, λύπης, συγκίνησης.

Ζωή. Αυτό συμβολίζουν για μένα οι σταθμοί: τη ζωή.

Από ένα σταθμό ξεκίνησαν όλα και για εμάς, θυμάσαι; (Τον ίδιο σταθμό όπου κάποιους μήνες αργότερα έτρεχα να προλάβω το λεωφορείο κλαίγοντας.) Πόσο αθώες ήμασταν μέσα στην απόλυτη άγνοιά μας. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε να φανταστούμε τι θα επακολουθούσε; Φύγαμε με γέλια και επιστρέψαμε με δάκρυα, πιο ευτυχισμένες και ζωντανές από ποτέ.

Και η νέα μας περιπέτεια, η συνέχεια εκείνης της πρώτης, από ένα σταθμό θα αρχίσει και σε ένα σταθμό θα τελειώσει. Ποιος ξέρει τι εμπειρίες και συναισθήματα θα κουβαλάμε στις αποσκευές του γυρισμού… 

Σ’ ευχαριστώ για όλες τις στιγμές που μοιραστήκαμε και γιατί ήσουν πάντα εκεί, στα δύσκολα αλλά και στα συγκλονιστικά όμορφα, μάρτυρας ότι συνέβησαν. Σ’ ευχαριστώ προκαταβολικά και γι’ αυτά που έρχονται, γι’ αυτά που μας περιμένουν στην επόμενη γωνία και που θα τα ζήσουμε πάλι μαζί…

"Δεν με πειράζει έτσι είναι το παιχνίδι

βάλε τη μάσκα σου γι' ακόμα ένα ταξίδι

στα δίχτυα του έρωτα όσοι έχουνε πιαστεί

μόνο στα λάθη τους θα μείνουνε πιστοί"

Πάργα.

Αυτή τη φορά δεν έχω λέξεις, μου τέλειωσαν. Μόνο συναισθήματα, εικόνες και ένα μεγάλο ευχαριστώ. Μακάρι να μπορούσα να αποτυπώσω στις φωτογραφίες πώς φαντάζει η Πάργα στα μάτια μου.

Ύπνος.

Εκείνη ήταν πολύ ιδιόρρυθμη στον ύπνο.
Αν δεν είχε απόλυτο σκοτάδι και ησυχία, δεν μπορούσε να κλείσει μάτι. Επιπλέον, δεν μπορούσε να διανοηθεί να την αγγίζει κάποιος έστω κι ελάχιστα ενώ κοιμόταν.

Εκείνος είχε εντελώς διαφορετικές συνήθειες. Όλο το βράδυ ήθελε να την αγγίζει ή ακόμη καλύτερα να την αγκαλιάζει, και πολλές φορές την έσφιγγε τόσο, που εκείνη ένιωθε ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει.

Τον πρώτο καιρό τον έσπρωχνε όσο πιο μαλακά γινόταν και ξεγλιστρούσε από την αγκαλιά του. Έτσι κατάφερνε να κερδίσει λίγες ώρες ύπνου.

Μετά ήρθε η αγάπη.

Εκείνη πλέον πρόσεχε τις κινήσεις της για να μην τον ξυπνήσει.

Το πιο παράδοξο όμως ήταν ότι όχι μόνο δεν ήθελε να φύγει από την αγκαλιά του, αλλά την επιζητούσε. Το αίσθημα ασφυξίας είχε μετατραπεί σε αίσθημα ασφάλειας.
Έτσι έμενε ξάγρυπνη νύχτες ολόκληρες. Δεν την ένοιαζε όμως πια.

Μεταξύ της αγάπης και της ξεκούρασης, την είχε διαλέξει η αγάπη.

Πίνακας: Francine Van Hove

Χρωστούμενα.

Είσαι στον γλάρο που ο άνεμος δυσκολεύει να πετάξει – πουλιά θαλασσινά, θυμάσαι;-.

Είσαι στον αφρό που κάνει το κύμα όταν σκάει. Άπιαστος όπως αυτός.

Είσαι στα δέντρα τα αειθαλή που λυγίζουν μα δεν ξεριζώνονται.

Είσαι στον ήλιο που με παρηγορεί.

Είσαι στο μπλε τ’ ουρανού και της θάλασσας. Όχι σήμερα που είναι αγριεμένη -ξέρεις τον λόγο-, τις άλλες μέρες, τις γαλήνιες.

Είσαι στο καράβι που γι’ άλλα φτιάχτηκε, κι όμως να, βρίσκεται δεμένο στο  βάθος.

Είσαι σε κάθε μόριο του αέρα. Χθες, σήμερα, αύριο. Νυν και αεί.

___________________________________________

Τώρα πια το ξέρω. 

Ο πιο γνήσιος έρωτας είναι ο ανεκπλήρωτος, ή μάλλον αυτός που δεν έχει καμία ελπίδα να εκπληρωθεί.
Γι’ αυτό κι εγώ παντού και πάντα θα αποζητώ το κορμί σου.

Ψάχνω τρόπους να σου ανταποδώσω όσα μου έδωσες. Δεν βρίσκω κανένα.
Αλλά τι λέω; Τι ανάγκη μπορεί να έχεις εσύ απ’ τη δική μου ανταπόδοση;

Και κάτι ακόμη:
Δεν έχουν τα μάτια σου το χρώμα τ’ ουρανού και της θάλασσας.
Η θάλασσα κι ο ουρανός έχουν το χρώμα των ματιών σου, μάτια μου…

-Βοήθα με να ξεχάσω ή έστω να προσπεράσω. Όχι για μένα. Δεν με νοιάζει πια για μένα. Για ‘κείνον. Δεν του αξίζει να συγκρίνεται με το Άπιαστο.-

[«Μην κλαις» - Δεν κλαίω για σένα, για μένα κλαίω. Για τον κόσμο κλαίω.]