Θύαμις.

Μερικές μέρες κυλάνε από πάνω μου σαν ρυάκι. Με ξεπλένουν, με δροσίζουν και μου δίνουν ζωή. Κάποιες άλλες έρχονται σαν χείμαρρος, με παρασέρνουν και με ρίχνουν στα βράχια. Όταν περνάνε είμαι ζωντανή αλλά γεμάτη γδαρσίματα και γρατζουνιές. Και χρειάζομαι δέκα μέρες σαν τις πρώτες για να επουλώσω τις πληγές. 

Οι μέρες πάντα θα έρχονται άλλοτε έτσι κι άλλοτε αλλιώς.
Αλλά Εσύ. Εσύ μπορείς.
Σε ικετεύω, απάλλαξέ με από τα βράχια σου.*

(*ξέρεις ότι δεν το εννοώ, έτσι; γιατί μετά τι; μη μ' αφήσεις μόνη)