"Ό,τι μας δένει στα παλιά..."

Ξαφνικά το νιώθω καθαρά. Το βλέπω για πρώτη φορά και είμαι απόλυτα ευγνώμων. Να φταίνε οι τόσο ίδιες αλλά τόσο διαφορετικές μεταξύ τους Πέμπτες; 

Ναι, πλέον ξέρω τι είναι φιλία. 

Είναι να ξέρεις ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που σε γνωρίζει καλύτερα από ό,τι εσύ τον εαυτό σου, 
που καταλαβαίνει τι θέλεις να του πεις μόνο με ένα βλέμμα, 
που μαζί του είσαι ο εαυτός σου και δεν χρειάζεται να προσποιείσαι ή να κρύβεσαι, 
που δεν χρειάζεται να εξηγείς και να δικαιολογείσαι γιατί ξέρει ακριβώς τι σκέφτεσαι και, σε αντίθεση με τους περισσότερους, δεν σε παρεξηγεί,
που ξέρεις ότι όποτε τον έχεις ανάγκη θα είναι εκεί, 
που του λες όποια τρέλα και ασυναρτησία σου έρθει στο μυαλό και βγάζει νόημα, 
που υπάρχουν πράγματα που δεν θες και δεν μπορείς να μοιραστείς με κανέναν άλλον, 
που κόντρα σε κάθε λογική στηρίζει πάντα τις επιλογές σου και σε ενθαρρύνει ακόμη κι αν ξέρετε και οι δύο πως τελικά θα φας τα μούτρα σου, 
που του λες τις φράσεις "θέμα λίμνη" και "ποιοτικό άλμα" και ξέρει ότι είναι το ίδιο πράγμα.

Καλό μου, σ' αγαπώ πολύ και σ' ευχαριστώ για όλα.

Πώς πέρασε ακριβώς ένας χρόνος από τότε...

Υ.Γ. Συγχώρεσέ μου το τόσο μελό, ξέρω ότι κοντεύεις να πάθεις ζάχαρο, αλλά σκέψου ότι μετά τα γενέθλιά σου αυτά θα τα ξαναπούμε τον δεκαπενταύγουστο (εκτός αν μεθύσουμε κανένα βράδυ αλλά αυτή η περίπτωση δεν πιάνεται, έτσι;). Και στο κάτω-κάτω δεν είναι κακό να λέμε και τα αυτονόητα καμία φορά!  Ήθελα να το κρατήσω και να το δημοσιεύσω στα γενέθλιά σου αλλά -όπως καταλαβαίνεις και όπως ήταν αναμενόμενο- δεν άντεξα.

Τελευταίο αντίο.

Εχθές πέθανε ο παππούς μου. Είναι ο πρώτος τόσο κοντινός μου άνθρωπος που χάνω και είναι πολύ αλλόκοτο το συναίσθημα. Όχι ακριβώς λύπη. Κάτι σαν απορία για το αν συνέβη πραγματικά.

Δύο πράγματα θα θυμάμαι έντονα από αυτόν. Πρώτον, όταν ήμουν μικρή και παίζαμε χαρτιά, όταν κέρδιζα στον "μουντζούρη", με άφηνε να τον ζωγραφίζω στο πρόσωπο με στυλό και κάτι μικρά καρβουνάκια που είχε η γιαγιά μου. Δεύτερον, όταν ερχόταν επίσκεψη στο σπίτι μας και άνοιγα την πόρτα έλεγε πάντα: "Βρε καλώς την!" Πολλές φορές του εξήγησα γελώντας ότι αυτό το λέμε όταν εμείς υποδεχόμαστε κάποιον επισκέπτη, αλλά συνέχιζε να το λέει...

Εχθές μετά την κηδεία βλέπαμε φωτογραφίες με τη γιαγιά μου, τη μαμά μου και τον θείο μου και γελούσαμε. Περίεργο πράγμα ο θάνατος.

Καλό ταξίδι παππού.

ΥΓ1. Πόσο ζηλεύω τους ανθρώπους που πιστεύουν χωρίς επιφυλάξεις στο Θεό και ότι οι ψυχές συναντώνται μετά το θάνατο...
ΥΓ2. Τι όμορφη αντίθεση που κάνουν τα λουλούδια με τις κηδείες.

Αέναη αναζήτηση.

Ο ξένος αναζητά τον εαυτό του 
σε πολύτιμες στιγμές που συλλέγει μία προς μία,
σε όνειρα που βλέπει να γλιστράνε από τα χέρια του,
σε μικρές νίκες απέναντι στη λογική των "φίλων",
σε αλλοτριωτικές σχέσεις και ηλίθιες συζητήσεις,
σε πανομοιότυπες αγκαλιές,
σε απρόσμενες συναντήσεις και τρελές καταδιώξεις στις τέσσερις το ξημέρωμα,
σε καύτρες τσιγάρων και σε κλεμμένα άδεια πακέτα,
σε μάτια που ήταν και θα παραμείνουν άγνωστα και για πάντα χαμένα,
σε κληροδοτημένες από την ιστορία, αντίθετες στο ένστικτό του, ενοχές,
σε νεκρούς, ζωντανότερους από πολλούς ζωντανούς.

Ο ξένος αναζητά τον εαυτό του.
Θα τον βρει;